Szczękościsk – skąd się bierze? Jak leczyć?
Szczękościsk to niemożność całkowitego lub częściowego otwarcia jamy ustnej, spowodowana skurczem mięśni stawu skroniowo-żuchwowego (m. żwacza, m. skroniowego, m. skrzydłowych). Co istotne, szczękościsk nie jest chorobą, lecz objawem, dlatego należy dokładnie zbadać przyczynę tego stanu. Z powodu tej przypadłości cierpi 8-20% populacji niezależnie od wieku. Zaburzenie aparatu mięśniowego utrudnia przyjmowanie pokarmów oraz mówienie. Zdarza się, że dysfunkcją towarzyszącą szczękościsku jest bruksizm, czyli niekontrolowane zaciskanie oraz zgrzytanie zębami, wywołane nadmierną aktywnością mięśni żwaczy.
Szczękościsk może mieć podłoże stomatologiczne, laryngologiczne, czy też neurologiczne. W każdym przypadku warto skonsultować się ze specjalistą w celu podjęcia dalszych kroków.
Możliwe przyczyny szczękościsku:
-
stan zapalny zębów, jamy ustnej, gardła
-
zapalenie mięśni i/lub stawu skroniowo-żuchwowego
-
niedawno przeprowadzona ekstrakcja zęba (zdarza się, że po usunięciu zębów trzonowych pojawia się szczękościsk; dochodzi wówczas do przykurczu mięśni, co uniemożliwia swobodne otwieranie ust)
-
zaburzenia wyrzynania się zębów
-
urazy zlokalizowane w bliskim sąsiedztwie stawu skroniowo-żuchwowego
-
choroby ośrodkowego układu nerwowego (wylew, ropień, guz mózgu)
-
takie choroby jak padaczka, tężec, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
-
histeria, uraz emocjonalny
-
narkotyki
Szczękościskowi poza niemożnością otwarcia ust mogą towarzyszyć inne objawy:
-
ból i zaczerwienienie gardła, chrypka
-
wysoka temperatura
-
ból ucha
-
zgrzytanie zębami
-
ropień w okolicach migdałków oraz gardła
-
bóle głowy
-
bóle karku
-
charakterystyczne „trzaski” żuchwy podczas mówienia/jedzenia
Leczenie szczękościsku
Aby uporać się ze szczękościskiem, należy prawidłowo zdiagnozować źródło tej przypadłości. Lekarz przeprowadza dokładny wywiad z Pacjentem. Jeśli doszło do stanu zapalnego w jamie ustnej, konieczne jest podjęcie leczenia stomatologicznego. Lekarz może również zlecić wykonanie badania obrazowego – RTG, tomografii komputerowej, rezonansu magnetycznego, w celu wykluczenia ewentualnego guza lub ropnia.
W przypadku infekcji bakteryjnej czy też wirusowej przeprowadza się leczenie farmakologiczne. Dysfunkcję stawu skroniowo-żuchwowego można leczyć również za pomocą szyn okluzyjnych, które należy nosić minimum 8 godzin na dobę. Taka szyna łagodzi ból i redukuje napięcie mięśni, co umożliwia ich rozkurcz.
W przypadku pytań zachęcamy do kontaktu z naszym gabinetem!